Εκδρομη

Τι ήταν το μέρος. Πως πας εκεί. Δεν ξέρω. Δεν πρόσεξα, δε θυμάμαι. Εκδρομή είπες κι εκδρομή χρειαζόμουν. Κάπου στη διαδρομή να ανοίγω τα μάτια μου λίγο από το φως, να βλέπω δέντρα και μετά ένα χαμόγελο. Κάπως έτσι ταξίδεψα εγώ, με μια Francoise Hardy να ακούγεται στο βάθος διακηρύσσοντας πως “c’est le temps de l’ amour” και εγώ να κουνάω το κεφάλι συμφωνώντας ρυθμικά.

Σαν Γλυκo Toυ Koυταλιoυ

2:49 π.μ. Κάθομαι στο μπαλκόνι του πατρικού μου και απολαμβάνω την ηρεμία που μόνο αυτό το περιβάλλον της οικογενειακής «βεράντας» μπορεί να προσφέρει. H γειτονιά ήρεμη και βυθισμένη στο σκοτάδι μιας όπως θα έλεγε και κάποιος βαθυστόχαστος «θερινής νυκτός». Iσα ίσα που ακούγεται το ροχαλητό του γείτονα και ανά διαστήματα το φως να ανάβει από τη γυναίκα του που προσπαθεί να κλείσει μάτι έστω και για 5 λεπτά αγνοώντας τη «συμφωνική της Βιέννης» που φιλοξενεί στο κρεβάτι της. Ωστόσο οι σκέψεις μες στο μυαλό μου γυρίζουν. Σκέψεις σκόρπιες, ίσως και μερικές αναμνήσεις, συναισθήματα γαλήνης αλλά περισσότερο νοσταλγίας. Νοσταλγίας για «μέρες φωτός», όπως λέει και η Μποφίλιου…

To Γαλαζιο

Η πόλη πια χαίρεται μια άνοιξη που της χρωστούσε πολλά. Οι δρόμοι γεμάτοι, καφέδες, κοκτέιλ και κάτι μακρινές εξεταστικές πλημμυρίζουν σιγά σιγά έναν ουρανό άφοβα πια γαλάζιο. Κάπως έτσι με βρήκε ο Μάιος, να διαβάζω κάτι ισπανικά στο μπαλκόνι παρατηρώντας αυτό το τόσο καθαρό χρώμα του ουρανού. Για το γαλάζιο, λοιπόν θα σου μιλήσω αυτό το μήνα μάτια μου.

Magic Beans

Ο Απρίλιος με βρήκε κάπου στη Δελφών να περπατάω με το Θωμά κρατώντας κάτι μπύρες και γελώντας με όλα όσα βλέπαμε. Δύσκολη η προσαρμογή σ αυτή την άνοιξη που έψαχνε τόσο απεγνωσμένα αυτή η πόλη. Συνηθισμένος στην ασφάλεια του εγγυημένου χειμώνα βρέθηκα κάπως μουδιασμένος στην αρχή μιας περίεργης άνοιξης.

H Πρoστακτικη Toυ Eρωτα

Και ενώ η πόλη ζει το Φλεβάρη της, ή μάλλον την απουσία της κάθε εποχής (καθώς μια βρέχει, μια έχει ήλιο) και δεν αποφασίζει τις διαθέσεις της, βρέθηκα στο σπίτι της Δήμητρας βράδυ δευτέρας να θερμομετρούμε ένα λευκό κρασί. Υποτίθεται διαβάζαμε. Διάλλειμα για φαγητό και ίσως ένα τσιγάρο. Εκεί. Στο τσιγάρο είναι όλο το ζήτημα, μια ανθυγιεινή συνήθεια που σε παρασέρνει σε εκατομμύρια ασύνδετους συνειρμούς και συζητήσεις. Λέμε θα το κόψουμε. Μας χαλάει.

Τα Σημεια Στιξης

Η πόλη αδειάζει. Οι περισσότεροι φεύγουν για να γυρίσουν πιο μαυρισμένοι και να χουν να διηγηθούν από μια ιστορία. Ο καλοκαιρινός έρωτας είναι έτοιμος να καταστρέψει της καρδιές των ανθρώπων ακόμα μια φορά. Και κάπου μέσα σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα εγώ θα πάω για δουλειά (μνημονεύοντας το ομότιτλο κομμάτι της Μάρως Μαρκέλλου). Αφού, όμως, διάβασα τα άστρα και ενημερώθηκα πως οι τοξότες θα χουν πέραση, και αφού το είδα και στην πράξη, είμαι πλέον άνετος να απολαύσω το καλοκαίρι μου. Ένα καλοκαίρι με πολλά σημεία στίξης.