Η πόλη παίρνοντας μικρές ανάσες βουτάει σταδιακά στο καλοκαίρι της κι εγώ βρίσκομαι εν ώρα εργασίας να παρατηρώ τον κόσμο γύρω. Καφέδες, τασάκια, αποτσίγαρα. «Γεια σας παιδιά! Τι να σας φέρω;» Μια ακόμη μέρα στη Ζεύξιδος, μετά μια τζούρα σχολή κ.ο.κ. και λίγο ακόμα περισσότερο κουρασμένος. Χαμογελάω πριν πέσω.
Είναι που έχω μια πτώση σχεδιασμένη και δε βγαίνω εκτός πορείας. Μικρές αυθόρμητες και ασήμαντες άνοδοι. Ασχολούμαι πολύ πάλι θα πεις. Μπορεί, θα σου απαντήσω.
Να ντυθώ, να ετοιμαστώ, να βουτήξω στη ρουτίνα. Τη ρουφάω τη ρουτίνα. Ασήμαντες λεπτομέρειες και κάπου στο ενδιάμεσο κάνα δυο αλλαγές. Μετράω. Μετράω ώρες, μετράω νούμερα, γράμματα. Τα χω όλα υπολογίσει. Πολλές πράξεις. Κυρίως αφαιρέσεις και εξαιρέσεις.
«Σιγά σιγά», η φωνή. Δεν έχει σιγά σιγά θα σκεφτώ. Δε θα στο πω όμως. Είναι μεγάλη η απόσταση, λίγος ο χρόνος και αναγκαία η πτώση.
Όλο κουβαλάς πράγματα, γράφεις, διαβάζεις, γελάς. Τι είναι το μαύρο τετράδιο δεν έμαθα ακόμα. Ελληνικός ζεστός να αχνίζει. Ή τούρκικος; Τι σημασία έχει; Καφε χρειάζομαι. Λίγο ακόμα καύσιμο ρουτίνας.
Αλλιώς το χα φανταστεί. Καλοκαίρι. Ποιο καλοκαίρι; Εγώ πτυχίο στο χειμώνα έχω πάρει. Τι να σου πω για άλλες εποχές; Λίγο άνοιξη εκτίμησα, αλλά κι αυτό δεν ήταν για πολύ. Καλοκαιριάτικα γιατί σε ρίχνω; Δεν ακούς. Ή κάνεις πως δεν ακούς. Απλανές βλέμμα. Κοιτάς κάτι γιασεμιά, εγώ κοιτάω εσένα.
Πτώση. Πτώση γαρνιρισμένη με έρωτα. Κι αυτό χαρακτηριστικό του το λες. Δε θα στο χαλάσω. Καλοκαίρι μπήκε για έρωτα σου λέω. Το περίμενες κι ακόμα το ελπίζεις, Στην υγειά της πτώσης, λοιπόν, στο αβέβαιο πέσιμο και το παράλογο που το συνοδεύει.
Καλό μας καλοκαίρι.
Βαγγέλης
(con l’ altitude de quelqu’un qui connait son coeur, λοιπόν, ακούστε και το παρακάτω)
katastaseis surreal 
γουστάρεις? σχολίασε!